|
||||||||
“She did it alone during this difficult time and with what great class… “ Voor het Brussels ketje Ghalia Vauthier draaide het vanaf 2013, na een inlooptijd als busker en bij het begin van haar muzikale carrière, vooral rond een aantal muzikale projecten (the Naphtalines, Voodoo Casino en Ghalia & Mama’s Boys). Merk hierbij op dat in juni 2016 Voodoo Casino in Sint-Gilles in het CC Jacques Franck zijn eerste (uitverkocht!) concert speelde. De laatste jaren lijkt deze singer-songwriter/gitariste, die vooral geïnteresseerd geraakte in Blues en ouderwetse R‘n’R, ondertussen meer en meer haar eigen weg te hebben gevonden. Een weg, die ze ontdekte na meervoudige trips naar New Orléans en Mississippi, waarbij ze o.a. op het Juke Joint Festival optrad én er de harten van de Mama’s Boys won. Ghalia & the Naphtalines (met drummer Mario Zola, bassist Patrick Pletinckx, gitarist Guy Sculteur, pianist Druss Lecomte, trompettist Bernard Hoste & saxofonist Franck Guetatra) was één van haar projecten, waar ze met ons terug in de tijd ging, naar de swingende jaren 1940 tot ’60. Voor haar project Ghalia & Voodoo Casino zocht ze 3 jaar lang, tijdens reizen doorheen Louisiana, Texas, New Mexico, Arizona, Californië, Nevada, Utah, Wyoming, Colorado, Kansas, Nebraska, Iowa, Illinois, Missouri, Tennessee, Kentucky, Arkansas en Mississippi, naar inspiratie.0020Het resultaat kreeg na de opnames, die in 2014 in Studio Blue Lotus in St. Louis met Paul Niehaus, Tom Maloney (gitarist van Johnny Johnson) en Joe Meyer (drummer Nikki Hill) startten en in latere sessies met Johnny Mastro & Mama’s Boys verder vervolledigd werden, de naam ‘Have You Seen My Woman?’ (2017). De song “Let the demons Out” werdal direct gecoverd door de lokale St. Louis beroemdheid Renee Smith en is terug te vinden op het compilatiealbum ’15 in 15 St. Louis Blues Society 2015’. Als solo artieste nam Ghalia in 2019 ‘Mississippi Blend’. De opnames gebeurden in de Zebra Ranch in Coldwater, Mississippi, eigendom van en beheerd door Cody en Luther Dickinson. Het is daar waar ook al T-Model Ford en R.L. Burnside ooit opgenomen hebben. Van de 11 nummers die ze opnam schreef ze er 5 zelf en aan de andere hielp ze met Dean Zucchero en Smokehouse Brown schrijven. Naast Zucchero (bas) en Brown (gitaar) slaagde ze er ook in om met Lightnin' Malcolm (gitaar), Cedric Burnside (drums), Watermelon Slim (harp) en Cody Dickinson drums) de studio vol te krijgen. “Als one-woman-band een spannende bocht naar links…” We schreven het al dat deze jonge dame in de voorbije Corona-maanden niet stil zat en dat de Covid-situatie haar niet tegen de muur zette. Ghalia’s nieuwe album ‘One Woman Band’ bewijst dit. Solo, met nieuwe songs en enkele goed uitgekozen covers, trok ze in Memphis de Royal Studio’s in. Daar zorgde Lawrence Boo Mitchell (Al Green, Buddy Guy) er voor de opnames en de mix en was hij ook de co-producer. Ghalia zong, speelde er op verschillende gitaren, drumde en ontving er twee gasten: haar partner in crime bassist Dean Zucchero (Mama’s Boys) en gitaar master Monster Mike Welch. Zij zijn op drie nummers de kersen op deze uitstekende blues taart. Met het herkenbare “Last Minute Packer” en veel slide gitaar opent Ghalia op hoge snelheid het album. Op “Espìritu Papàgo”, een nummer over een haar inspirerende papagaai, dat ze samen met Dean Zucchero schreef, is Zucchero als bassist te horen. Met de snelheid die hier zakt, wordt de zang geraffineerder en klinkt de slide gitaar nog intenser. Ook op “Can’t Escape” kan je adjectieven plakken en eraan toevoegen, dat het duidelijk opvalt dat Ghalia het aandurfde om tijdens dit soloproject de rauwe -lees soms “ruwe” kantjes- onbewerkt te laten en de groove voor zich te laten spreken. Op “Evil Thoughts”, met Monster Mike Welch die hier even voor enkele solo’s zorgt, is daarna het gemoedelijke -zeker in het ritme- troef. Ook op “Meet in My Dreams” wordt deze lijn nog even doorgetrokken om dan, in de stijl van Elmore James, “Reap What You Sow” te openen en verder af te werken. Met een wijze raad, terwijl ze lekker ouderwets op de drums slaat, vervolgt Ghalia op ”Loving Me is a Full Time Job” en is Hudson Whittaker’s “It Hurts me Too” de eerste cover. Na “It Ain’t Bad” en het indruk makende slidy “Bad Apple” volgt er nog, met beide gasten, de finale. “Just One More Time” is een kort nummer met zoveel flair dat niet alleen ontzettend swingt, maar ook iedereen aan het dansen krijgt. Ghalia Volt zal (met MICKE BJORKLOF & ELIANA CARGNELUTTI), laten we hopen, deel uitmaken van de RUF BLUES CARAVAN 2021 en zal in de volgende maanden ook solo touren. Van zodra méér nieuws, volgt er hier meer info! ‘One Woman Band’, de nieuwe van Ghalia “Volt” Vauthier, is duidelijk en hoorbaar een “noodgedwongen” volgende stap in haar solocarrière. Goed te horen dat ze haar zelf durft te zijn, waarbij het rauwere en geleefde belangrijker wordt in haar muziek. “’One Woman Band’, Ghalia "Volt" Vauthier’s new release, is clearly (and audible) a “necessary” next step in her solo career. Good to hear that she dares to be herself, where the raw and lived become more important in her music.... “ (ESC for Rootstime.be) Eric Schuurmans Release: 29/01/2021
Album track list: Discography GHALIA (VOLT*): One Woman Band* [2021] | Mississippi Blend [2019] | Let the Demons Out, by Ghalia & Mama’s Boys [2017] | Have You Seen My Woman?, by Ghalia & Voodoo Casino [2017] |
|
||||||||
|
||||||||
 (2).jpg)
.jpg)
.jpg)
